ما آنقدرها هم به چشم دیگران دیده نمی شویم، این پرسش همگانی که “مردم درباره ما چی فکر می کنن؟” پاسخش بسیار ساده است، مردم به خود مشغول ترند تا به شما، مردم هم در فکرشان مشغول همین سوال درباره مردم دیگری هستند و بنا بر آن مشغول به ساختن هویتی مقبول برای دیگران، آنچنان که حتی اگر در آسمان هم پرواز کنید و یا به دریا سقوط کنید به چشمشان نخواهید آمد.

نقاشی زیر به نام منظره ای با سقوط Icarusشناخته می شود (landscape with the Fall of Icarus) اما خود Icarus کجاست ؟

در پلان نخست کشاورزی با اسبش مشغول شخم زدن زمین است، کمی عقب تر در پلان دوم چوپانی چوب دست به بغل زده، سر به آسمان فراز کرده و شاید در پی پیش بینی وضع هواست، سگ وفادارش هم قلاده به گرن پیش پایش نشسته و بر خلاف صاحب سر به هوایش چشم به گوسفندان دارد.در سمت چپ منظره ی منظم شهر را در دوردست می بینیم و در سمت راست کشتی و ملوانانش را که مشغول وظایفشان هستند.

اما در پایین سمت راست ماهیگیری قلابش را به دریا انداخته و در تلاش برای صید روزانه است و پرنده ای بر شاخه درخت بالای سرش به تماشا نشسته است و هیچ کدام از این ها Icarus نیسستند او نه چهره اش بلکه تنها پاهایش در میانه آب در گوشه ی سمت راست معلوم است.

پی نوشت:

در افسانه های کهن یونان داستانی درباره تراژدی Icarus وجود دارد. او که قصد پرواز با بال های ساخته شده از پر و موم توسط پدرش Daedalus را دارد از نصیحت پدر مبنی بر خودداری از پرواز در نزدیکی خورشید سر باز می زند، به همین سبب موم ها در برابر گرمای آفتاب نرم می شوند و پر ها از هم گسیخته و در نتیجه Icarus جوان در آب سقوط می کند و جان می بازد.

©بنیاد بیدار

 

 

سال ها پیش وقتی تنها وسیله ی نقلیه ام سه چرخه ای بود آبی رنگ و تعداد سال های عمرم هم از انگشتان یک دست کمتر بود، من هم به مانند تمام هم سالانم، دوست داشتم که هرچه زودتر به دنیای بزرگ ترها وارد شوم و برای این کار هر چه را که متعلق به آن جماعت می دیدم طلب می کردم. در این میان کمربند، ساعت، کیف پول و کلید برای من از محبوب ترین وسایل بودند. خودم را با این تجهیزات شبیه به بزرگتر ها می کردم و با تقلید از ظاهرشان احساس بزرگ بودن می کردم، اما همچنان کودکی چهار ساله بودم که شب را با ترس و وحشت از تاریکی به صبح می رساند.

و حالا که سال های عمرم از تعداد تمام انگشتان دست و پایم هم فراتر رفته اند، آدم بزرگ هایی را در موقعیت های اجتماعی گوناگون می بینم که همچنان مشغول همان بازی هستند، لباس ها و تجهیزات این بازی جایشان را با عبارات پیچیده نمایشی و پز های عالی عوض کرده اند و دریغ که در پس این همه تقلید خبری از خرد و اندیشه نیست.

 

کمتر جهانگردی است که وقت رفتن به پاریس از دیدن موزه لوور صرف نظر کرده باشد. موزه ای که بخش مهمی از آثار ارزشمند تاریخی و هنری را در خود جای داده است.

به عنوان یک توریست شاید یک روز از سفر فشرده به پاریس را برای دیدن موزه صرف کردن و با سرعتی زیاد آثار را از پیش چشم گذرانیدن کار عجیبی نباشد و بعد از آن می توان در دفترچه ی دیدنی ها کنار نام موزه لور هم تیک زد. اما قصه از آنجا شروع می شود که احساس کنیم واقعا موزه لور را دیده ایم و از آن جالب تر این است که گمان کنیم به اندازه یک کارشناس هنری و یا تاریخی می توانیم درباره آثار به جا مانده از اجدادمان داد سخن سر دهیم.

همین نکته در باره موضوعات خودکاوی هم ممکن است برای بعضی هایمان پیش بیاید و با یک سفر توریستی در ابیات مولانا و یا سیر و سیاحتی گذرا در مفاهیم خودکاوی و خواندن چند خط کتاب (بدون تعمق، تمرین و ادراک) و شنیدن چند سخنرانی، شاید ناگهان احساس همه چیز دانی برایمان تولید کند و بعد چون حیف است که دروازه های این مخزن علم و اسرار معرفت را هم به روی عوام نگشاییم چون پیر طریقت و کاشف اسرار غیب، آسمان و ریسمان را در سخنرانی ها به هم می بافیم وکوانتوم و عرفان و میدان و فرکانس و ارتعاش و جذب و معنویت و آیه و حدیث را به هم ربط می دهیم تا چراغی باشد برای راه آیندگان.

خمش کردم سخن کوتاه خوشتر …

به قول آقا جلال:

یک سخن از دوزخ آید سوی لب

یک سخن از شهر جان در کوی لب